شَرَر

  در گذر از خاطرات ، نامِ تو را یافتم
        بر دلِ بیتابِ خود ، من شَرَر انداختم
            طبعِ  غزلسازِ من  ،   با غمِ تو گُل نمود
                کاش که این شعر را   ،  کاش نمی ساختم
 
                                                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

( خسته از عشق )
گرچه که رفتی ومن ، سوختم ازاین جفا
عشقِ تو دیگر مرا ، نیست بسَر بی وَفا
چشمِ شَرَر بارِ تو ، داده فنا هستیم 
شُکرکنم شد خموش ، آتشِ این ماجرا
سنگ شده این دلم  ، مثلِ دلِ سنگِ تو
عاقبت از این سفر ، راه نمودم جدا
سینه یِ پُر شورمن ، شد تُهی ازمهرِتو
دل شده ازمحبس و ، قیدو رَسَن هارَها
گوکه دلی رانبود ، خون شده ازعشقِ تو
با غم و هجرانِ تو ، نیست دگر آشنا
یاکه دوچشمی زاَشک ، دردلِ شب رنگِ خون
اَشک نریزد دگر ، چشمِ تَرم در مَسا
از تو بُتی

   گفتم به رَهی مرو  که خَتمَش شَرَر است
   این ره  که تو میروی  تمامَش ضَرَر  است
   رفتی    و     ز  یاد    بردی     اندرزِ    مرا
   بر   رویِ   لبَت   داغِ   نِدامَت   اثَر   است
                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین
                                                               تیرماه 1398

   گفتم به رَهی مرو  که خَتمَش شَرَر است
   این ره  که تو میروی  تمامَش ضَرَر  است
   رفتی    و     ز  یاد    بردی     اندرزِ    مرا
   بر   رویِ   لبَت   داغِ   نِدامَت   اثَر   است
 
                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین
                                                               تیرماه 1398